menu

Ścieżka Przyrodnicza Torfowe Kłyle w Jastarni

Trasa przede wszystkim piesza. Na trasie wyznaczono i opisano 3 stanowiska: - WIEŻA WIDOKOWA (szuwary) - BRZEG ZATOKI PUCKIEJ - LAS DĘBOWY (dąbrówka)

Trasa do Wieży Widokowej ma utwardzoną powierzchnię i jest dostępna dla rowerów. Pozostała część trasy trudna, wyłącznie piesza. Koniec trasy przy wylocie ulicy Polnej w Jastarni.

Długość ścieżki około 1,9 km. Zachodnia część największej równiny nadzatokowej na półwyspie, w rejonie Jastarni nosi nazwę Torfowych Kłyli. Nazwa ta w języku kaszubskim oznacza wyrobi-ska (doły) torfowe zalane wodą. Torfowe Kłyle są zatorfioną równiną, w przewadze bezleśną. Bagienny i pobagienny krajobraz tej części Mierzei Helskiej silnie kontrastuje ze zbiorowiskami nadmorskich i nadzatokowych wydm. Obszar Torfowe Kłyle jest ostoją bogatej awifauny, zwłaszcza w okresie wiosennych i jesiennych wędrówek ptaków. W dużej mierze decyduje o tym mozaika siedlisk jakie znajdują się na tym terenie. W 2000 roku utworzono tu użytek ekologiczny. Wchodzimy na ścieżkę posuwając się wzdłuż szerokiego pasa młodego lasu brzozowego z domieszką olszy, jarzębiny, osiki i wierzb. Jest on typowo antropogenicznym zbiorowiskiem. Gatunki drzew budujące drzewostan zostały w dużej mierze nasadzone i tylko częściowo pochodzą z samosiewu. Pierwotnie występował tu bagienny las olszowy z panującą olszą czarną (Alnus glutinosa), nazywany najczęściej olsem lub olesem.

Warstwa zielna omawianej brzeziny ma wybitnie zróżnicowany skład gatunkowy. Występują tu obok roślin leśnych, także gatunki łąkowe.

 

Warto zobaczyć

Drzewostan Dębowy zwany Dąbrówką.

Niewielki fragment wału wydmowegonod strony zatoki zajmuje wąski pas, luźnego, niskiego drzewostanu z dębem szypułkowym (Quercus robur). Jest on silnie zniekształconym fragmentem dawnego lasu brzozowo-dębowego. Zbiorowisko to rozpowszechnione jest w północno-zachodniej Europie, w obrębie wpływów klimatu atlantyckiego. W Polsce występuje jedynie w pasie Pobrzeży: Szczecińskiego, Słowińskiego i Kaszubskiego osiągając tu wschodnią granicę swojego zasięgu. Ten rodzaj lasu zajmuje piaszczy-ste, stosunkowo ubogie i kwaśne siedliska.

Degeneracyjna postać przy-morskiej dąbrowy nad zatoką, w okolicy Jastarni, nawiązuje już tylko niektórymi cechami do typowej postaci tego zbiorowiska. Drzewostan jest niski, do 12 m wysokości, a pnie dębów są krótkie, powyginane o konarach wyrastających z pnia już na wysokości 3-4 metrów. Dęby w wielu miejscach rosną w wyraźnych skupieniach, co wskazuje na ich odroślowe pochodzenie.

Po wycięciu głównego pnia rozrastają się pędy boczne tworząc nowe osobniki. Niemal zupełnie brak jest warstwy krzewów. Obok drzewostanu dębowego obserwujemy gęste zarośla tarniny (Prunus spinosa) oraz pozbawione drzew płaty orlicy. Paproć ta jest przeżytkiem z dawnego runa leśnego i wskazuje na to, że w przeszłości las brzozowo-dębowy zajmował tu znacznie większą powierzchnię Runo jest silnie zmienione przez wydeptywanie.

Z jego składników zachowały się tylko nieliczne gatunki np: konwalia majowa (Convallaria majalis), borówka czernica (Vaccinium myrtillus), kokoryczka wonna (Polygonatum odoratum ), paproć - orlica pospolita (Pteridium aquilinum) oraz trawy śmiałek pogięty (Deschampsia flexuosa) i kłosówka miękka (Holcus mollis) i), a z mszaków Dicranum scoparium, Polytrichum formosum, Mnium hornum i Hypnum cupressiforme.